Unit-4
கோயிலுக்குச் செல்கிறபோது இறைவனின் அருளை வேண்டுகிறோம். அங்குள்ள சிற்பங்களின் அழகில் மயங்குகிறோம். ஆனால் ஆலய அமைப்பு முறையில் ஓர் அற்புதமான தத்துவம் இருப்பதை எல்லோரும் அறிவதில்லை.
கடவுளை மட்டுமல்ல, அவன் உறையும் கோயிலைக் கூட மனிதனைப் போலவே அமைத்திருக்கிறார்கள் முன்னோர்கள். .
'
உள்ளம் பெருங்கோயில் ஊனுடம்பு ஆலயம்
வள்ளற் பிரானுக்கு வாய் கோபுரவாயில்
தெள்ளத் தெளிந்தார்க்குச் சீவன் சிவலிங்கம்
கள்ளப் புலனைந்தும் காளாமணி விளக்கே'
என்பது திருமூலர் அருட்பாடல்.
அவர் உடலே கோயில் என்றார். உடம்பே கோயிலாய் எழுந்துள்ளது என்பதை 'க்ஷத்திரம் சரீரப் பிரஸ்தாரம்' என்கிறது ஆகமச் சொற்றொடர்.
உடம்பில் பாதங்கள் கோபுரமாகவும், முழங்கால் ஆஸ்தான மண்டபமாகவும், தொடை நிருத்த மண்டபமாகவும், கொப்பூழ் (தொப்புள்) பலி பீடமாகவும், மார்பு மகாமண்டபமாகவும், கழுத்து அர்த்த மண்டபமாகவும், சிரம் (தலை) கருவறையாகவும் கோயிலாய் எழுந்துள்ளது என்பது ஆகம மரபு.
கோயில் அமைப்பில், உடலில் அன்னமய கோசம், பிரணமய கோசம், மனோமய கோசம், விஞ்ஞானமய கோசம், ஆனந்த மய கோசம் ஆகிய ஐந்து உள்ளது போல கோயிலில் ஐந்து பிரகாரங்கள் உள்ளன.
தூல சரீரம், சூட்சும சரீரம், குண சரீரம், அஞ்சுக சரீரம், காரண சரீரம் போல ஐந்து சபைகள் உள்ளன.
உடலில் உள்ள மூலாதாரம் முதலான ஆறு ஆதாரங்கள் போலக் கருவறை, அர்த்த மண்டபம் முதலான ஆறு நிலைகள் உள்ளன.
கருவறை சிரமெனப்பட்டது. அதில் வலச்செவி தட்சிணாமூர்த்தி, −டச்செவி சண்டிகேசுவரர், புருவமத்தி லிங்கம், மூக்கு ஸ்தபந மண்டபம், வாய் ஸ்தபந மண்டப வாசல், கழுத்து நந்தி தலையின் உச்சி விமானம் என்று ஆகம சாத்திரம் தெரிவிக்கிறது.
ஆகம விதிப்படி ஆலயங்கள் கருவறை, ஒன்று முதல் ஐந்து பிரகாரங்களுடன் கூடிய ராஜகோபுரம், பலி பீடம், கொடிமரம், யாகசாலை, நந்தி முதலியவற்றுடன் விளங்கும்.
மேலும் நம் உடல் தோல், இரத்தம், நரம்பு போன்ற ஏழு வகை தாதுக்களால் ஆனது போல் ஆலயமும் செங்கல், காரை, கல், போன்ற ஏழு வகையான பொருள்களால் ஆனது என்கிறது நமது சாத்த்
The five sheaths[edit]
Annamaya koshaThis
is the sheath of the physical self, named from the fact that it is nourished by food. Living through this layer man identifies himself with a mass of skin, flesh, fat, bones, and filth, while the man of discrimination knows his own self, the only reality that there is, as distinct from the body.'
Pranamaya kosha
''Pranamaya means composed of prana, the vital principle, the force that vitalizes and holds together the body and the mind. It pervades the whole organism, its one physical manifestation is the breath. As long as this vital principle exists in the organisms, life continues. Coupled with the five organs of action it forms the vital sheath. In the Vivekachudamani it is a modification of vayu or air, it enters into and comes out of the body.
Manomaya kosha
Manomaya means composed of manas or mind. The mind (manas) along with the five sensory organs is said to constitute the manomaya kosa. The manomaya kosa, or “mind-sheath” is said more truly to approximate to personhood than annamaya kosa and pranamaya kosha. It is the cause of diversity, of I and mine. Sankara likens it to clouds that are brought in by the wind and again driven away by the same agency. Similarly, man’s bondage is caused by the mind, and liberation, too, is caused by that alone.
Vijnanamaya kosha
Vijnanamaya means composed of vijnana, or intellect, the faculty which discriminates, determines or wills. Chattampi Swamikal defines vijnanamaya as the combination of intellect and the five sense organs. It is the sheath composed of more intellection, associated with the organs of perception. Sankara holds that the buddhi, with its modifications and the organs of knowledge, form the cause of man’s transmigration. This knowledge sheath, which seems to be followed by a reflection of the power of the cit, is a modification of prakrti. It is endowed with the function of knowledge and identifies itself with the body, organs etc.
This knowledge sheath cannot be the supreme self for the following reasons;
It is subject to change.
It is insentient.
It is a limited thing.
It is not constantly present.
Vendanta Pancha kosha: Annamay, Pranmay, Manomay, Vigyanmay, Aanandmay, Chitta, Sat Kosh
Soul (atman or bliss) is wrapped inside five layers (Pancha kosha) of Arishadvarga
Soul (atman) is wrapped inside five layers (Pancha kosha) of Arishadvarga (the gang of the six internal foes within us). Arishadvarga are considered the 6 inner enemies of a man
Arishadvarga - (ari = shatru = enemy) (shad = 6) (varga = classes)
Arishadvarga: are the six passions of mind (vicars): Kama (Lust or desire), Krodh (Rage, anger or hatred), Lobh (Greed), Moh (delusory emotional attachment), Mada or Ahankar (Ego or pride) and Matsarya (envy, jealousy)].
Vedic texts mention that human body is only the physical abode of soul. The soul is considered to be enveloped in five (actually it is seven koshas if we go in more details of vedic texts) sheaths which we call as Pancha kosha. The Atman is at the center of the Bliss sheath.
The soul is enveloped in seven sheaths. Development of all the seven sheaths fully is necessary for man’s complete spiritual evolution.
Here are the 5 sheaths (Pancha kosha) or 7 sheets (layers of existence) of Human being:
1.Annamay Kosh (Food Sheath) - Outermost of the Pancha koshas
2.Pranmay Kosh (Vital Air Sheath)
3.Manomay Kosh (mind as distinctly different from intelligence - Sheath)
4.Vigyanmay Kosh (Intellect Sheath)
5.Aanandmay Kosh (Bliss Sheath - or ceaseless joy not connected with body or mind) - Innermost of the Pancha koshas
6.Chitta Kosh (spiritual wisdom)
7.Sat Kosh (the final state of merging with the Infinite)
Annamay Kosh (Food Sheath)
- Outermost of the Pancha koshas
The outermost of the koshas is called the sheath of food, or Annamaya kosha. Annamay Kosh is matter in the form of physical body sustained by intake of food is sheath of the physical self. This is sustained by intake of food. This is materialistic realization of the Supreme.
Pranmay Kosh (Vital Air Sheath)
Pranmay Kosh (the life force) is composed of prana, the vital principle or the force that holds together the body and the mind. Its physical manifestation is the breath. As long as this vital principle exists in the organisms, life continues. Coupled with the five organs of action (hands, feet, organ of speech, organs of evacuation and the organ of generation.) it forms the vital sheath. Supreme Lord in the living symptoms or life forms.
Manomay Kosh (Mind Sheath)
Manomaya means composed of manas or mind. Thinking, feeling and willing. The mind along with the five sensory organs (taste (tongue),smell (nose), vision (eyes), hearing (ear), and touch (skin)), is said to constitute the manomaya kosa or “mind-sheath”. It is the cause of diversity. Man’s bondage is caused by the mind, and liberation, too, is caused by that alone.
Vigyanmay Kosh (Intellect Sheath)
Vijnanamaya means composed of vijnana, or intellect, the faculty which discriminates, determines or wills. It is the sheath composed of more intellection, associated with the organs of perception. This knowledge sheath cannot be the supreme self for the following reasons; It is subject to change, It is insentient, It is a limited thing, It is not constantly present.
Aanandmay Kosh (Bliss Sheath) - Innermost of the Pancha koshas
In Advaita Vedanta the Anandamaya kosha is the innermost of the five koshas (Pancha koshas) or "sheaths" that veil the Atman or Supreme Self. Unlike the next three more outer koshas, it constitutes the karana sharira or causal body. It is associated with the state of dreamless sleep and samadhi.
The Anandamaya kosha or "sheath made of bliss" (ananda) is in Vedantic philosophy the most subtle or spiritual of the five levels of embodied self.
This is the absolute stage. Anandamaya means composed of ananda, or bliss. Bliss or ceaseless joy not connected with body or mind. Anandamaya, or that which is composed of Supreme bliss, is regarded as the innermost of all. The bliss sheath normally has its fullest play during deep sleep: while in the dreaming and wakeful states, it has only a partial manifestation. The blissful sheath (anandamaya kosha) is a reflection of the Atman which is bliss absolute.Chitta Kosh (spiritual wisdom) and Sat Kosh (the final state of merging with the Infinite). Development of all the seven sheaths fully is necessary for man’s complete spiritual evolution.
பஞ்ச கோசம் - விஞ்ஞானமய கோசம்
மனம் ஒரு நிலையில் இல்லாமல், எப்பொழுதும் சஞ்சலப்படும் இயல்பை உடையது. புலன்கள்வழி உள்வாங்கப்படும் விஷயத்தை பரிசீலித்து, விசாரித்து அதன் இயல்புகள் குறித்து சந்தேகம் எழுப்புவது அதன் தொழில். எழும் ஒவ்வொரு புதிய எண்ணங்களின் ஒவ்வொரு பரிமாணத்தையும்கூட இவ்வாறே, பரிசீலித்து, விசாரித்து, அதன் இயல்புகளை சந்தேகிப்பதும் மனமே. இது கருப்பா பச்சையா, இது உண்மையா பொய்யா, இதைச் செய்யலாமா கூடாதா, இது தர்மமா, அதர்மமா என, மனதின் சந்தேகங்களுக்கு எல்லையே இல்லை. மனதின் இயல்பு சந்தேகம் என்றால், புத்தியின் இயல்பு நிச்சயம் அல்லது தீர்மானம் ஆகும். 'நிஸ்சயாத்மிகா புத்தி' என்றது தத்வ போதம்.
நிச்சயமற்ற நிலையில் விசாரித்தவாறே இருப்பது மனம்; நிச்சயிக்கின்றது புத்தி; நிச்சயிக்க உதவுகின்றன சித்தத்தின் பதிவுகள்; மூன்று நிலைகளிலும், 'நான்' என்னும் ஆதாரமாக இருப்பது அஹங்காரம். மனதில் எழும் சந்தேகங்களைத் தீர்த்து வைப்பது 'புத்தி' என்றோம். இங்கு குறிப்பிடும் சந்தேகம், நம்பிக்கையின்மை அல்ல, நிச்சயமின்மை. இது நீலமா, கருப்பா என்று ஒரு பொருளின் நிறம் குறித்து வருவதைப் போன்ற, நிச்சயமற்ற நிலை. நாம் உணரும் ஒவ்வொரு விஷயமும், புலன்களால் உள்வாங்கப்பட்டு, சித்தத்தின் பதிவுகளுடன் ஒப்பு நோக்கப்பட்டு, மனதால் ஆராயப்பட்டு, புத்தியால் நிச்சயிக்கப்படுகின்றது. இவை யாவும், பல நேரங்களில், கண நேரத்தில் நடந்து விடுவதால், நாம் படிப்படியாகப் புரிந்து கொள்வதில்லை.
விஷய அனுபவங்கள் காரணமாகவும், உணர்வுகள் காரணமாகவும், மனதில் எண்ண அலைகள் தோன்றுகின்றன. மனதில் தோன்றும் ஆசைகளே, புலன்கள் வழி, செயல்களாக உருவெடுக்கின்றன. ஆனால், மனதில் தோன்றும் எல்லா ஆசைகளும் செயலாக்கம் பெறுகின்றனவா? இல்லை.
எந்த ஆசைகள் சுக அனுபவத்தைக் கொடுப்பவை, எந்த ஆசைகள் துக்க அனுபவத்தைக் கொடுப்பவை என நிர்ணயித்து, எவற்றைச் செய்யலாம், எவற்றைச் செய்யாது தள்ளலாம் என்று நம் மனதுக்கு உரைப்பது நம் புத்தியே. பல நேரங்களில், புத்தியின் முடிவை மனம் ஏற்று வழிநடப்பதில்லை. தன் ஆசை தனக்குத் துக்கத்தையே தரலாம் என்பதை அறிந்தும், மனம் புலன்கள்வழி காரியங்களை நிகழ்த்துகின்றது.
ஒரு நீரிழிவு நோயாளி, இனிப்பைத் தள்ள வேண்டும் என்று மருத்துவர் அறிவுறுத்தியதும், அதை அவருடைய சித்தம் பதிந்து கொள்கின்றது. அவருடைய மனம், இனிப்பை உண்ணலாமா என்னும் வினாவை முன் வைக்கும் போதெல்லாம், அவருடைய புத்தி, இனிப்பு உடலுக்கு தீங்கு விளைக்கும் என்றே நிர்ணயிக்கும். புத்தி மனதைக் கட்டுப்படுத்துவதாக இருந்தால், அவருக்கு இனிப்பு சாப்பிட வேண்டும் என்ற எண்ணமே மீண்டும் உதிக்கக் கூடாதே? ஆனால் யதார்த்தத்தில், இனிப்பு சாப்பிட வேண்டும் என்ற ஆசை அவரை அலைக்கழிக்கின்றது. சில நேரங்களில், ஆசையை அடக்க முடியாமல், புத்தியை மீறி, இனிப்பைச் சுவைக்கவும் செய்கின்றார்.
ஆக, புத்தியின் நிர்ணயம், விருப்பு வெறுப்பற்ற, வழிகாட்டல் மட்டுமே. ஒவ்வொரு ஆசையையும், (சித்தத்திலிருக்கும் பதிவுகளை ஆதாரமாகக் கொண்டு) இது சுக அனுபவம் தருமா, இது துக்க அனுபவம் தருமா என்று ஆராய்ந்து வழிகாட்டுவது மட்டுமே புத்தியின் செயல். மனமானது புத்தியின் முடிவை ஏற்று, ஒரு காரியத்தை செய்வதும் நிகழ்கின்றது; புத்தியின் முடிவைப் புறந்தள்ளி, ஒரு காரியத்தை செய்வதும் நிகழ்கின்றது.
ஞானேந்த்ரியங்கள் வழியான மனதின் வ்ருத்தி, மனோமய கோசம் என்று அழைக்கப்பட்டாற் போல், ஞானேந்த்ரியங்கள் வழியான புத்தியின் வ்ருத்தி, விஞ்ஞானமய கோசம் என்று அழைக்கப்படுகின்றது.
வாசனைகள் (இது முன்னரே, தனித்து ஒரு வலைப்பதிவில் விளக்கப்பட்டது), நாம் அனுபவிக்க வேண்டிய சுக துக்கங்களுக்கான கணக்குப் புத்தகப் பதிவுகளாக நம்முள் தங்கியுள்ளன. நாம் சுகமோ துக்கமோ அடைவதற்கு என்ன காரியங்கள் நிகழ வேண்டுமோ, அவ்வகையான காரியங்கள் குறித்த எண்ணங்கள் நம் மனதில் ஆசைகளாக விளைகின்றன. புத்தி, இந்த எண்ணங்களில் எவை சுகம், எவை துக்கம், எவை தர்மம், எவை அதர்மம், எவை சாத்தியம், எவை அசாத்தியம், போன்ற தீர்மானமான முடிவுகளை அறிவிக்கின்றது. இந்த முடிவுகளில், மனம் எதை விழைகின்றதோ, அந்த முடிவை குறித்த கட்டளைகளை, புத்தியே இந்த்ரியங்களுக்கு ஆணையிடுகின்றது. நிகழ்ச்சிகள் நிறைவேறியதும், இந்தக் காரியத்தினால் நாம் அடைந்தது சுகம் அல்லது துக்கம் எனவும் புத்தியே அறிவிக்கின்றது. மனம் இந்த முடிவுகளை ஏற்று, சுகமோ, துக்கமோ படுகின்றது.
இவ்வாறான புத்தி மற்றும் ஐந்து ஞானேந்த்ரியங்களின் ஒருங்கிணைந்த வ்ருத்தியே விஞ்ஞானமய கோசம் எனும் பொருளில் தத்வ போதம், 'புத்திஞானேந்த்ரிய பஞ்சகம் மிலித்வா யோ பவதி ஸ விஜ்ஞானமய: கோச:' என்றது. நாம், நம்மை அறிவிற் சிறந்தவர்களாகவோ, சாதுர்யம் உள்ளவர்களாகவோ, சாமார்த்தியசாலிகளாகவோ, காரியங்களுக்கு கர்த்தாவாகவோ, பாண்டித்யம் உள்ளவர்களாகவோ, பக்தியுள்ளவர்களாகவோ, இவற்றில் எதற்கேனும் எதிர்மறையாகவோ கருதுகின்றோம். இவை யாவும், விஞ்ஞானமய கோசத்தின் தர்மங்கள்.
கோசங்கள் நான்கைக் கண்டோம். கோசங்கள் அல்லது உறைகள் என்றதால், இவை ஐந்தும் நம்மை மூடியிருக்கின்றன என்றோ, இவை ஒன்றுக்குள் ஒன்றாக புதைந்திருக்கின்றன என்றோ பொருளல்ல. நாம் நம்மை பௌதிக உடல் என்று கருதிக் கொள்ளும் காலத்தில் அன்னமய கோசமும், அவற்றின் இயக்கத்தில் பிராணமய கோசமும் நமக்கு உறையாகின்றன. நாம் நம்மை மனதின் இயல்புகளோடு பொருத்திக் கொள்ளும் போது மனோமய கோசமும், புத்தியின் இயல்புகளோடு பொருத்திக் கொள்ளும் போது விஞ்ஞானமய கோசமும் நமக்கு உறையாகின்றன. இந்தப் பாவனைகள் ஏதுமில்லாத நிலையில், நாம் ஆனந்தமய கோசமாகவே விளங்குகின்றோம் என்றது ஆத்ம போதம். 'பஞ்சகோசாதியோகேன ததன்மய இவ ஸ்தித:' என்னும் மூலத்திற்கு, நாம் பஞ்ச கோசங்களில் ஒவ்வொன்றோடும் இயைபடையும் போது, அதன் மயமாக ஆகிவிடுகின்றோம் என்று பொருள்.
Anandamaya kosha
Anandamaya kosha
Anandamaya means composed of ananda, or bliss. In the Upanishads the sheath is known also as the causal body. In deep sleep, when the mind and senses cease functioning, it still stands between the finite world and the self. Anandamaya, or that which is composed of Supreme bliss, is regarded as the innermost of all. The bliss sheath normally has its fullest play during deep sleep: while in the dreaming and wakeful states, it has only a partial manifestation. The blissful sheath (anandamaya kosha) is a reflection of the Atman which is bliss absolute.
Four Fold mind
Manas, Buddhi, Chitta and Ahankara are only Vritti-bhedas or functional aspects of the mind
மனம் என்பது என்ன?
குறைந்தஅதி சிறந்த
அதிகாலையில் எழுந்ததும் பல் துலக்கிவிட்டு, நெற்றிக்கு இட்டுக்கொண்டு, நேற்று பாதியில் நிறுத்திவிட்ட பாடத்தைப் படிக்க ஆரம்பிக்கிறார் நமது நண்பர் முருகன். இந்த வேலைகளை செய்வதற்கு அவரது கண்கள் முதலான ஐம்புலன்களும் கால் கை முதலான உடல் கருவிகளும் உதவுகின்றன. கண் முதலான கருவிகளை அறிவுக் கருவிகள் என்றும் கை முதலான கருவிகளை செய்கருவிகள் என்றும் நாம் அழைக்கலாம். இவை யாவும் முருகனின் உடம்புக்கு வெளியே நிகழும் செயல்களுக்குக் காரணமாக உள்ளன. ஆதலால் இவற்றைப் புறக் கருவிகள் என்று அழைப்பது வழக்கம்.
முருகனின் செயல்களுக்கெல்லாம் புறக்கருவிகள் மட்டுமே காரணம் என்று எப்படிச் சொல்ல முடியும்? இவை வேலைகளைச் செய்வதற்கு முன்பு முருகனுக்குள்ளே, அவனது மூளையில் எண்ணங்கள் உருவாக வேண்டுமல்லவா? அந்த எண்ணங்களின் தொகுப்பைத்தான் நாம் பொதுவாக மனம் என்று குறிப்பிடுகிறோம். மனமானது உள்ளிருந்தபடி செயல்படுவதால்தான் முருகனின் உடல் வெளியிருந்தபடி செயல்படுகிறது. ஆதலால் மனத்தொகுப்பை அகக் கருவி என்று சொல்கிறார்கள்.
கண்முதலான அறிவுக்கருவிகளையும், கை முதலான செய் கருவிகளையும் புறக்கருவிகள் என்றும் மனத்தை அகக்கருவி என்றும் வகைபடுத்துகிறோம். மனம் என்ற அகக்கருவியை மனம், புத்தி, அகங்காரம், சித்தம், என்று விரித்து நான்காவும் சொல்லலாம். மனம் என்று ஒரு பொதுச் சொல்லலும் அழைக்கலாம். மனத்தை ஒரு பொருளாகக் கொள்ளாமல் மனம், புத்தி, சித்தம், ஆங்காரம் என்று நான்காக விரித்து அழைப்பதற்குக் காரணம் இருக்கிறது. மனம் செயல்படும் விதத்திலிருந்து இப்படி நால்வகை பிரிவுகளை அறிய முடிகிறது. மேலை நாட்டு விஞ்ஞானமும் உளவியலும் மனத்தை இப்படி பாகுபடுத்தி அறிய முற்படுவதில்லை. இந்திய சித்தாங்களில் மட்டுமே இது போன்ற விரிவான விளக்கங்கள் காணப்படுகின்றன.
கண்கள் காண்பதை காது அறிவதில்லை. அதுபோலவே காது அறிந்ததை கண்களோ நாக்கோ அறிவதில்லை. எனவே அறிவுக்கருவிகளாகிய இவை வெறும் கேமரா, மைக் போன்ற சாதனங்களே ஒழிய கண்டதையோ உண்டதையோ கேட்டதையோ தாமாக அறிவதில்லை. மூளையில் இவற்றிற்கென்று ஒதுக்கப்பட்ட பகுதிகளில் இவற்றிலிருந்து வழங்கப்பட்ட தகவல்கள் யாவும் உணர்வுகளாக மாற்றப்பட்டு மனம் என்ற கருவியாலேயே அறியப்படுகிறது. மனமானது ஐந்து புலன்களிலிருந்தும் வரும் தகவல்களை ஒருங்கிணைத்து அறிகிறது. மனத்தின் வேலை தகவல்களை ஒருங்கிணைப்பதாக இருந்தாலும் அதனால் கண்டதையோ கேட்டதையோ இன்னதென்று அறிவதற்கு அது புத்தியின் துணை வேண்டும்.
புத்தி என்பது கம்ப்யூட்டரின் ஹார்ட் டிஸ்க் போன்றது. அதில் பிறந்தது முதல் கண் காது முதலான அறிகருவிகள் மூலம் அறிந்தது, அனுபவத்தால் கற்றது, பள்ளிக்கூடத்தில் பயின்றது ஆகிய அனைத்தையும் பதித்து வைத்துக்கொண்டுள்ளது. மனித மூளையின் செரிபிரல் கார்ட்டெக்ஸின் பெரும்பகுதி இந்தத் தகவல்களுக்காகத்தான் ஒதுக்கப்பட்டுள்ளது. புத்தியில் தகவல்களைப் பதிக்கும் வேலையை மூளையின் மையத்தில் இரு பக்கவாட்டிலுமுள்ள ஹிப்போகேம்ப்பஸ் என்ற எழுத்தாணிதான் செய்கிறது.
மனமானது புத்தியின் உதவியுடன் கருவிகள் மூலம் அறிந்ததை இன்னது என்று தெளிகிறது. மனத்தை நாம் கம்ப்யூட்டரின் ரேம் நினைவாகக் கொள்ளலாம். தற்காலிக நினைவு மட்டுமே மனத்தில் இருக்கும். அவை நிரந்தரமாக்கப்படவேண்டுமாயின் புத்தியில் அவை பதிந்தாக வேண்டும். சித்தம் என்பது சிந்திக்கும் வேலையைச் செய்யும் அகக்கருவி. புத்தி வெறும் நினைவகமாக இருப்பதால் அது கோப்புகளை சேமித்து வைக்கும் கிடங்கு என்றுதான் கொள்ளவேண்டும். எனவே சித்தம் எனும் அகக்கருவி மனத்தினால் அறிந்ததை புத்தியின் கண் உள்ள தகவலின் அடிப்படையில் இது இப்படித்தான் என்று நிச்சயிக்கும் வேலையையும் எதிர்காலத்தைப் பற்றி சிந்திக்கும் செயலையும்; இப்படி செய்யலாம் என்று திட்டம் போடும் வேலையையும் செய்கிறது.
மனம் அறிந்ததை சித்தமானது புத்தியின் உதவியால் நிச்சயம் செய்கிறது என்பதை அறிந்தோம். இத்தனை செயலும் யாருக்காக எனில் அது ஆங்காரம் எனப்படும் இன்னொரு அகக்கருவியின் பயனுக்காகவாம். ஆங்காரம் அல்லது அகங்காரம் இல்லாமல் மனமோ புத்தியோ சித்தமோ செயல்பட்டுப் பயனில்லை. கம்ப்யூட்டரில் புத்திக்கு நிகரான திட நினைவகம் இருந்தும், மனத்திற்கு நிகரான ரேண்டம் அக்சஸ் நினைவு இருந்தும், சித்தத்திற்கு நிகரான மென் பொருட்கள் செயல்பட்டாலும் அதில் ஆங்காரம் எனும் அங்கம் இல்லாதால் கம்ப்யூட்டர் என்ன செய்தாலும் அதன் பயனை அது அனுபவிக்க முடியாமல் போகிறது. மனம், புத்தி, சித்தம், என்ற மூன்று உறுப்புகளை கம்ப்யூட்டர் பெற்றிருந்தாலும் அதற்கு ஆங்காரம் எனப்படும் "நானிருக்கிறேன், என்னுடையது" போன்ற செயல்கள் இல்லாததால் அது சடக் கருவியாகவே உள்ளது.
இன்றைய நவீன உளவியலும் நரம்பியலும் சேர்ந்து மூளையின் செயல்களை அக்குவேறு ஆணிவேறாகப் பிரித்து ஆராய்ந்து கொண்டிருக்கிறது. அவர்கள் மனம் புத்தி சித்தம் ஆங்காரம் என்று வேறுபடுத்தி ஆராயாவிட்டாலும் மேற்கூறிய பகுதிகளை வேறு பெயர்களில் சுட்டிக்காட்டியபடி இருக்கிறார்கள். ஆங்காரம் என்பதை அவர்கள் கான்சியஸ் என்று அழைக்கிறார்கள். கான்சியஸானது மூளையில் எப்படி உருவாகிறது என்பதில் நிறைய கருத்து வேறுபாடுகள் உள்ளன. புத்தி எனும் பகுதியை மெமொரி என்று அழைக்கிறார்கள். மனம் என்பதை மென்ட்டல் ஆக்டிவிட்டி என்றும் வெறுமனே மைன்ட் என்றும் அழைக்கிறார்கள். சித்தம் என்பதை 'தாட்' என்று சொல்கிறார்கள்.
உயிரியல், நரம்பியல், மற்றும் உளவியல் வல்லுநர்கள் மனத்தை மூளையின் செயல்களினால் ஏற்படும் ஒரு நிகழ்வதாக கருதி மூளை நரம்பமைப்பின் அடிப்படையில் மனத்தை விளக்குகிறார்கள். இதை நியூரல் கோரிலேட்ஸ் ஆஃப் கான்சியஸ்னஸ் என்று அழைக்கிறார்கள். மனமானது மூளையில்தான் தோன்றி செயல்படுகிறது என்பதற்கு நிறைய ஆதாரங்கள் இருக்கின்றன. மூளையில் அடிபட்டால் மனம் கலக்கமடைவதை நாம் அறிகிறோம். மனத்தில் ஏற்படும் சித்தக் கோளாறுகளுக்கு மூளையில் செயல்படும் மருந்தைத்தான் பயன்படுத்துகிறோம். மூளையைச் சரிசெய்தால் மனம் சரியாவதை அறிகிறோம். மூளையை பாதிக்கும் கள் சாராயம் மற்றும் லாகிரிப் பொருட்கள் மனத்தையே பாதிக்கின்றன என்பதையும் நாம் அறிவோம். எனவே சுருங்கச் சொல்லவேண்டுமாயின் மனமும் மூளையும் ஒன்றே. மூளை கருவி என்றால் மனம் அதன் செயலாகும்.
இது இப்படியிருக்க சித்தாந்திகள் மனத்தை மூளையிலிருந்து பிரித்து சுதந்திரமாகவும் தனியாகவும் செயல்படும் கருவியாக வைக்கிறார்கள். மனிதன் இறந்து அவன் உடல் மண்ணில் மறைந்த பிறகும் மனமானது சூக்கும வடிவத்தில் செயல்பட்டுக் கொண்டிருக்கும் என்று சொல்கிறார்கள. இந்த இடத்தில் அறிவியலும் ஆன்மிகமும் முறண்பட்டுக் கொள்கின்றன. மனமானது மூளையிலிருந்து பிரிக்க முடியாதது என்று அறிவியல் சொல்ல, ஆன்மிகமோ மூளையிலிருந்து தனித்தும் மனம் செயல்படும் என்று சொல்கிறது. அறிவியல் தன் கருத்தை வலியுறுத்த ஏராளமான ஆதாரங்களை முன்வைக்கிறது. ஆனால் ஆன்மிகமோ சித்தர்களின் சொல் ஒன்றையே ஆதாரமாகக் கொள்கிறது. வேறு நேரடியான காட்சி ஆதாரம் அதனிடம் இல்லை. அறிவியல் ஆய்வாளர்கள் மேலும் ஆராய்ச்சி செய்தால் ஆன்மிகம் சொல்வது உண்மையா இல்லையா என்பது வெளிப்படும்.
அறிவியல்கூட மூளை என்ற சடப்பொருளிலிருந்து எப்படி மனம் என்கிற உணர்வு எழும்புகிறது என்பதற்கு சரியான விளக்கங்களைத் தரவில்லை. அவர்களும் குழம்பிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். மூளையின் செயலும் கம்ப்யூட்டரின் செயலும் அடிப்படையில் ஒன்றுபோலவே இருக்கின்றன. இரண்டிலும் மின்சாரம்தான் செயல்படும் சக்தியாக இருந்துவருகிறது. நரம்பில் மின்சாரம் பாய்வதுபோல கம்ப்யூட்டரின் சிப்பத்திலும் மின்சாரமே பாய்ந்து வேலைகளை செய்கிறது. அப்படியானால் மூளையில் மனம் எனும் உணர்வு எழுவது போல கம்ப்யூட்டரிலும் ஒரு உணர்வு எழுந்தாக வேண்டும்.
வருங்காலத்தில் மனிதர்கள் கம்ப்யூட்டரை மனித நியூரான்களுக்கு நிகராகச் செயல்படும்படி வைத்துவிட்டார்களானால் அப்போது மனம் என்ற உணர்வு கம்ப்யூட்டருக்கு ஏற்படலாம். ரோகர் பென்ரோஸ் போன்ற தலை சிறந்த கணித கணிணி மேதைகள் மனிதனால் கம்ப்யூட்டருக்கு மூளையின் செயலைப்போன்ற மென்பொருளை வழங்கவே முடியாது என்று உறுதியுடன் இருக்கிறார்கள்.
மூளையின் செயல்பாட்டைப்போல கம்ப்யூட்டரால் ஒருக்காலும் செய்யவோ செய்விக்கவோ முடியாது என்று நிச்சயமாக நம்புகிறார்கள். ஒருவேளை சித்தாந்திகள் கூறுவதுபோல மூளை வெறும் கருவி மாத்திரம்தனோ; அதில் மனம் எனும் வேறு ஒரு சக்தி நுழைந்து அதை ஆட்டுவிக்கிறதோ என்று எண்ணத் தோன்றுகிறது. அப்படி மனமானது மூளைக்கு வேறான சக்தி என்றால் ஏன் பிறந்தபோதே அது முழுவீச்சில் செயல்படாமல் வயதுக்கேற்ப, மூளை வளர்ச்சிக்கெற்ப அதுவும் வளருகிறது? மூளைக்கு வெளியிலிருந்து செயல்படும் ஒரு சக்தி மூளையை வாகனமாகப் பயன்படுத்துமேயானால் அது வாகனத்தின் வளர்ச்சியை நம்பியிருக்கக்கூடாது. என்று வாதிடத் தோன்றுகிறது. ஒரு வேளை மூளை மெள்ள முதிர்வடைவதால்தான் மனத்தின் செயலும் மெள்ள முதிர்வடைவது போலத் தெரிகிறதோ என்றும் வாதிடலாம். இந்த வாத விவாதங்கள் பல நூற்றாண்டுகளாக உலகெங்கும் நிகழ்ந்தபடி இருக்கிறது. முடிவு என்று வருமோ தெரியவில்லை.
கீதையில் மனித மனம்
ஆசிரியர் : கவிஞர் கண்ணதாசன்.
பார்வையிட்டோர் : 141 பேர்
௰௪) அர்ஜூன்னுக்குப் பரந்தாமன் உபதேசித்தது பகவத் கீதை.
மனிதனின் மனதைப்பற்றி அர்ஜூன்னுக்கும் கண்ணனுக்கும் வாக்கு வாதம் நடக்கிறது.
கண்ணன் சொல்கிறான்:
“அர்ஜூனா, எவன் தன்னையே உதாரணமாக்க்கொண்டு இன்ப-துன்பங்கள் இரண்டையும் சம்மாகப்பார்க்கிறானோ, அந்த யோகிதான் சிறந்தவன் என்பது துணிவு.”
அர்ஜூனா,! உன்னால் கூறப்படும் சமநோக்கத்துடன் கூடிய யோகத்தின் ஸ்திரமான நிலையை என்னால் உணர முடியவில்லை; காரணம், உள்ளம் சஞ்சல முடையது.
கிருஷ்ணா! மனித மனம் ச்ஞ்சலமுடையது; கலங்க வைப்பது; வலிமையுடையது; அடக்க முடியாத்து; காற்றை அடக்குவது போல் அதை அடக்குவது கடினமானது”.
பகவான் கூறுகிறான்.
“தோ வலி படைத்த காண்டீபா! மனம் அடக்கமுடியாத்து; சலனமடைவது; இதில் ஐயமில்லை. ஆனால் குந்தியின் மகனே! பழக்கத்தால் அதை அடக்க முடியும்.”
இதையே ராமகிருஷ்ண பரமஹம்சர் இப்படிக்கூறுகிறார்;
“கீழே கொட்டிய கடுகைப் பொறுக்கி எடுப்பது வெகு சிரம்ம். அதுபோலப்பல திசைகளிலும் ஓடும் மனத்தை ஒருமைப்படுத்துவது எளிதன்று. ஆனால், வைராக்கியத்தால் அதைச் சாதித்துவிட முடியும்”.
மனித மனத்தின் சலனங்களை, சபலங்களை, எப்படி அடக்குவு என்பது பற்றி பரந்தானமன் அர்ஜூன்னுக்கு உபதேசித்த பகுதி, பகவத் கீதையின் தியான யோகமாகும்.
சகல காரியங்களுக்கும்- இன்பத்திற்கும் துன்பத்திறகும் நன்மைக்கும் தீமைக்கும், இருட்டுக்கும் வெளிச்ச்த்திற்கும், பாவத்திற்கும் புண்ணியத்திற்கும், அன்புக்கும் வெறுப்புக்கும் மனமே காரணம்.
மனத்தின் அலைகளே உடம்பைச்செலுத்துகின்றன.
பகுத்தறிவையும் னம் ஆக்ரமித்துக்கொண்டு வழி நடத்துகிறது.
கருணையாளனைக் கொலைகாரனாக்குவதும் மனம்தான்ந கொலைகாரனை ஞானியாக்குவதும் மனம்தான்.
அது நோக்கிச் செல்லும் தடங்களின் அனுபவத்தைப் பெற்றுப் பேதிக்கிறிது; அப்போதுதான் அறிவு வேலை செய்கிறது.
எந்த அனுபவங்களையம் கொண்டு வருவது மனம்தான்.
இது சரி, இது தவறு என்று எடை போடக்கூடிய அறிவை, மனத்தின் ராகங்கள் அழித்துவிடுகின்றன.
உடம்பையும் அறிவையும் மனமே ஆக்ரமித்துக்கொள்வதால், மனத்தின் ஆதிக்கத்திலேயே மனிதன் போகிறான்.
என்ன இந்த மனது?
காலையில் துடிக்கிறது; மதியத்தில் சிரிக்கிறது; மாலையில் ஏங்குகிறது; இரவில் அழுகிறது.
“இன்பமோ துன்பமோ எல்லாம் ஒன்றுதான். நடப்பது நடக்கட்டும்” என்றிருக்க மனம் விடுவதில்லை.
ஓரே சீரான உணர்ச்சிகள் இந்த மனத்துக்குத் தோன்றுவதில்லை.
எவ்வளவு பக்குவப்பட்டாலும் மனதின் அலைகளாலேயே சஞ்சலிக்கிறான்.
கடிவாளம் இல்லாத இந்த மனக்குதிரையை அடக்குவது எப்படி?”
அதையே சொல்கிறார் பகவான் ராமகிருஷ்ணர்.
அது என்ன வைராக்கியம்? உள்ளத்தை ஒருமுகப்படுத்துவது எந்த நிகழ்ச்சி களுக்கும் அசைந்து கொடுக்காமல் இருப்பது.
மெழுகுபோல் இஉரக்கும் மனதை மரக்கட்டை போல் ஆக்கிவிடுகிறது.
ஆசாபாசங்களில் இருந்து மனதை மட்டும் ஒதுக்கி வைத்துவிடுவது; பந்த பாசங்களில் இணங்கிவிடாமல்இருப்பது.
பற்றறுப்பது; சுற்றுச் சூழ்நிலைகள் வெறும் விதியின் விளையாட்டுகளே என்று முடிவு கட்டிவிடுவது.
நடக்கும் எந்த நிகழ்ச்சியும் இறைவனின் நாடகத்தில் ஒரு காட்சியே என்ற முடிவுக்கு வருவது.
ஜன்னத்துக்கும் மரணத்துக்கும் இடைப்பட்ட வாழ்க்கை, சாட்டை இல்லாப் பம்பரம்போல் ஆட்டி வைக்கப்படும் வாழ்க்கையே என்று கண்டு கொள்வது.
துன்பத்தைத் தரக்கூடிய விஷயங்களை அலட்சியப்படுத்துவது.
இன்பமான விஷயங்களைச்சந்தேகமில்லாமல் ஏற்றுக்கொள்வது.
பிறர தனக்கிழைத்த துன்பங்களை மறந்துவிடுவது, மன்னித்துவிடுவது.
முயற்சிகள் தோல்வியுறும்போது, ‘இதற்கு இறைவன் சம்மதிக்கவில்லை’ என்று ஆறுதல் கொள்வது.
‘கணநேர இன்பங்களை’ அவை கண நேர இன்பங்களே என்று முன் கூட்டியே கண்டு கொள்வது.
‘ஆத்மா என்னும் மாயப்புறா அமரும் மாடங்களெல்லாம் நம்முடைய மாடங்களே, என்ற சம நோக்கத்தோடு பார்வையைச்செலுத்துவது.
காலையில் இருந்து மாலைவரை நடந்த நிகழ்ச்சிகள் ஆண்டவனின் கட்டளையால் செலுத்தப்பட்ட வாகனங்களின் போக்குத்தான் என்று அமைதி கொள்வது.
சொல்வதற்கும் எழுதுவதற்கும் சுலபமாக இருக்கிறது. ஆனால எப்படி இது முடியும்?
பகவத் தியானத்தால் முடியும்.
அதிகாலையில் ஓர் அரைமணி நேரம், இரவிலே ஓர் அரைமணி நேரம், கோவிலிலோ வீட்டுப் பூஜை அறையிலோ தனிமையில் அமர்ந்து, வேறு எதையும் நினைக்காமல் இறைவனையே நினைப்பது.
இனைவனை நினைத்துக் கொண்டிருக்கும்போதே, மனம் வேறு திசையில் ஓடினால் அதை இழுத்துப் பிடிப்பது.
பாசத்திலே மூழ்கிக் கிடந்த பட்டினத்தார் ‘ஞானி’ யானது இப்படித்தான்.
தேவதாசிகளின் உறுப்புகளிலேயே கவனம் செலுத்திய அருணகிரிநாதர், ஆண்வனின் திருப்புகழைப் பாடியதும், இப்படித்தான்.
இயற்கையாகவே கல்வியாற்றல் பெற்றிருக்கும் ஒரு கவிஞன், ஒரு பொருளைப்பற்றிக் கவிதையில் சிந்திக்கும்போது, அவன் மனம் கவிதையிலேயே செல்கிறது.
அதில் லயிக்கிறது, ரசிக்கிறது, சுவைக்கிறது.
அப்போது ஓர் இடையூறு, குறுக்கீடு வந்தாலும் அவனுக்கு ஆத்திரம் வருகிறது.
கண்கள் திறந்திருக்கின்றன. மனம் கவிதையில் ஆழ்ந்து கிடக்கிறது; அப்போது திறந்த கண்ணின் எதிரில் நிற்கும் மனைவிகூட அன் கண்ணில் படுவதில்லை.
மரத்தில் அமர்ந்திருக்கும் பறவையைநோக்கி வில்லெடுக்கும் வேடனின் கண்களல் பறவை மட்டும்தெரியுமே தவிர, மரத்திலுள்ள இலைகள், காய்கள், கனிகள் தெரிவதில்லை.
கவிஞனுக்கும் வேடனுக்கும் சாத்தியமான மனதின் ஒருமுக நிலையை மற்றவர்களும்பெற முடியும்.
அதாவதுர ஒன்றையே, நினைத்தல்.
அந்தலயம் கிட்டிவிட்டால் புலனகளும், பொறிகளும், செயலற்றுப் போகின்றன.
வாயின், சுவை உணவு, நாசியின் மண உணர்வு, கண்களின் காட்சி உணர்வு, செவியின் ஒலி உணர்வு, பிற அங்கங்களில் ஸ்பரிச உணர்வு அனைத்தையும் அடித்துப் போட்டுவிட்டு , புலியைக்கொன்ற வேடன்போல் மனது கம்பீரமாக நிமிர்ந்து நிற்கிறது. அதுதான் சரியான லயம்.
சங்கீத வித்வான் சரித்திர ஆராய்ச்சி செய்வதில்லை; ஸ்வரங்களையும் ராகங்களையுமே ஆராய்ச்சி செய்கிறான்.
ஒரே இடத்தில் ஒரே நிலையில் மனத்தைச் செலுத்தினால் சலனமில்லாத ஒரே உணர்ச்சி தோன்றுகிறது.
ஒரு கதை உண்டு!
ஒரு தாய் தனது ஒரு மாதக் கைக்குழந்தையோடு அரையிலே பாய் விரித்துப் படுத்திருந்தாள். அப்போது அவளுக்குக் கொஞ்ச தூரத்தில் பாம்பு வந்து நின்றது.
பாம்பைக் கண்ட உறவினர்கள் பதறினார்கள்; துடித்தார்கள்.
அந்தப் பாம்பு குழந்தையையும் தாயையும் கடித்துவிடப்போகிறதே என்று பார்த்தார்கள்.
தாயின் பெயரைச் சொல்லி சத்தமிட்டார்கள்.
தாய் எழவில்லை.
ஓங்கித் தடியால் அடித்தார்கள்; அப்போதும் அவள் எழவில்லை.
பக்கத்தில் படுத்திருந்த குழந்தையின் மீது ஒரு மல்லிகைப் பூவை எடுத்துப்போட்டார்கள். தாய் உடனே விழித்துக்கொண்டு, அந்தப் பூவை எடுத்து அப்புறம் போட்டாள்.
தன்னை உதைத்தபோதுகூடச் சொரணை யில்லாது உறங்கிய தாய், குழந்தையின் மீது பூ விழுந்ததும் விழித்துக்கொண்டது எப்படி?
அந்த உள்ளம் குழந்தையிடமே லயித்துக்கிடந்ததால்தான்ழ.
ஈஸ்வர பக்தியில் உடல் உருக, உள்ளம் உருக லயித்துக் கிடந்த அடியார்கள், ஆழ்வார்கள், நாயன்மார்கள் எல்லாம் மனதை ஒருமுகப்படுத்தியவர்களே.ழ
இந்த மனத்தின் கோலங்களாலாலேயே நான் பலமுறை தடுமாறி இருக்கிறேன்.
ஆசைக்கும் அச்சத்துக்கும் நடுவே போராடி இருக்கிறேன்.
ஜன்னம் தகப்பனின் படைப்பு; மரணம் ஆண்டவனில் அழைப்பு; இடைப்பட்ட வாழ்க்கை அரிதாரம் பூசாத நடிப்பு என்பதை, நாளாக நாளாக உணர்ந்து வருகிறேன்.
இன்னமும் முழுப்பக்குவம் கிட்டவில்லை.
திடீர் தடீரென்று மனதில் ஒன்றிருக்க ஒன்று பாய்கிறது.
ஒன்றை எடுத்தெறிந்தால், இன்னொன்று ஓடி வருகிறது.
ஒரேயடியாக மிதித்துக் கொன்றால்தான் நிம்மதி கிடைக்கும் என்பது தெரிகிறது.
என் கால்கள் இன்னும் அந்த வலுவைப்பெறவில்லை.
பெற முயல்கிறேன்;பெறுவேன்.
பிறந்தோருக்காகசஞ்சிரிக்காமலும், இறந்தோருக்காக அழாமலும் பரந்தாமன் கூறியதுபோல சமநோக்கத்தோடு நின்று, மன அமைதி கொள்ள முயல்கிறேன்.
அதை நான் அடைந்தவிட்டால், கடவுள் கண்களிலே கண்ணீர் வைத்ததற்கான காரணமும் அஇபட்டுப்போகும்.
இவ்வளவையும் நான் சொல்லுவது லௌகிக வாழ்க்கையிலும் நம்மை அமைதிப்படுத்துவதே இந்து மதத்தின்நோக்கம் என்பதை விளக்கத்தான்.
லௌகிக வாழ்க்கையை செப்பனிடும் இந்து மதக்கருவிகளில் பகவத்கீதையும் ஒன்று என்பதுதான் என் துணிவு
UNIT- 5 Psychological Disorder
What Is a Psychological Disorder?
A psychological disorder, also known as a mental disorder, is a pattern of behavioral or psychological symptoms that impact multiple life areas and/or create distress for the person experiencing these symptoms
How are Psychological Disorders Diagnosed?
The classification and diagnosis is an important concern for both mental health providers and mental health clients. While there is no single, definitive definition of mental disorders, a number of different classification and diagnostic criteria have emerged. Clinicians utilize the Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-IV TR), published by the American Psychiatric Association, to determine whether a set of symptoms or behaviors meets the criteria for diagnosis as a psychological disorder. The International Classification of Diseases (ICD-16), published by the World Health Organization, is also frequently used.
What Is the Purpose of Getting a Diagnosis?
While some people may avoid seeking a diagnosis out of fear of social stigma, getting a diagnosis is an essential part of finding an effective treatment plan. A diagnosis is not about applying a label to a problem, it is about discovering solutions, treatments and information related to the problem.
How Prevalent Are Psychological Disorders?
Relatively recent research has revealed that psychological disorders are far more prevalent that previously believed. According to the National Institute of Mental Health (NIMH), approximately 26 percent of American adults over the age of 18 suffer from some type of diagnosable mental disorder in a given year.1
The 1994 National Comorbidity Survey (NCS) indicated that 30 percent of respondents had experienced symptoms of at least one psychological disorder in the previous year. The survey also indicated that nearly half of all adults experience some form of mental disorder at some point in their life.2
What Are the Different Types of Mental Disorders?
The DSM-IV TR describes approximately 250 different psychological disorders, most of which fall under a category of similar or related disorders. Some of the prominent diagnostic categories include eating disorders, mood disorders, somatoform disorders, sleep disorders, anxiety disorders and personality disorders.
Neurotic and Psychosis
Neurosis is a class of functional mental disorders involving distress but neither delusions nor hallucinations, whereby behavior is not outside socially acceptable norms.[1] It is also known as psychoneurosis or neurotic disorder, and thus those suffering from it are said to be neurotic. The term essentially describes an "invisible injury" and the resulting condition.
Signs and symptoms
There are many different specific forms of neurosis: obsessive-compulsive disorder, anxiety neurosis, hysteria (in which anxiety may be discharged through a physical symptom), and a nearly endless variety of phobias as well as obsessions such as pyromania. According to Dr. George Boeree, effects of neurosis can involve:
...anxiety, sadness or depression, anger, irritability, mental confusion, low sense of self-worth, etc., behavioral symptoms such as phobic avoidance, vigilance, impulsive and compulsive acts, lethargy, etc., cognitive problems such as unpleasant or disturbing thoughts, repetition of thoughts and obsession, habitual fantasizing, negativity and cynicism, etc. Interpersonally, neurosis involves dependency, aggressiveness, perfectionism, schizoid isolation, socio-culturally inappropriate behaviors, etc.[6]
Psychosis
loss of contact with reality".
Signs and symptomsPeople with psychosis may have one or more of the following: hallucinations, delusions, catatonia, or a thought disorder, as described below.
The terms neurotic and psychotic are both used to describe conditions or illnesses that affect mental health. Though neurotic and psychotic are both relative to mental health, there are differences between neurotic and psychotic conditions. The terms neurosis and psychosis are sometimes used interchangeably with neurotic and psychotic disorders.
A neurotic disorder can be any mental imbalance that causes or results in distress. In general, neurotic conditions do not impair or interfere with normal day to day functions, but rather create the very common symptoms of depression, anxiety, or stress. It is believed that most people suffer from some sort of neurosis as a part of human nature.
As an example, some people are afraid or unable to speak in front of large crowds. As a result, any situation that might warrant public speaking can cause symptoms from nervous nausea to vomiting, or from trembling to excessive perspiration. Some people suffer more severe symptoms of neurosis than others, and some forms of neurosis are more marked, such as obsessive-compulsive disorder. However, neurosis is not as severe as psychosis.
Psychosis, or a psychotic disorder, is believed to be more of a symptom than a diagnosis. As a psychiatric term, psychosis refers to any mental state that impairs thought, perception, and judgement. Psychotic episodes might affect a person with or without a mental disease. A person experiencing a psychotic episode might hallucinate, become paranoid, or experience a change in personality.
Generally speaking, the psychotic state is not permanent. Psychotic behavior differs from psychopathic behavior, and psychotic episodes rarely involve the violence associated with psychopathic behavior. Psychotic is also not the same as insane, which is both a medical and a legal description for a person who cannot be held accountable for his or her actions.
In essence, the primary difference between neurotic and psychotic is the manner in which they affect mental health. Neurotic behavior can be naturally present in any person and linked to a developed personality. Psychotic behavior can come and go as a result of various influences. The effects of some drugs can cause psychotic episodes, or a traumatic situation that affects a person’s psychological well-being might trigger the episode. Distinguishing between neurotic and psychotic conditions or disorders is accomplished through an evaluation by a psychiatrist or psychologist, who may treat symptoms with medication or therapy.
Personality disorder
Personality disorders are a class of personality types and enduring behaviors associated with significant distress or disability, which appear to deviate from social expectations particularly in relating to others
Personality disorder is one of the most misunderstood and stigmatised diagnoses in mental health. This booklet is for anyone who wants to know more about this diagnosis, the possible causes, and treatment approaches.
What is personality disorder?
The word ‘personality’ refers to the pattern of thoughts, feelings and behaviour that makes each of us the individuals that we are. We don’t always think, feel and behave in exactly the same way. It depends on the situation we are in, the people with us, and many other things. But mostly we do tend to behave in fairly predictable ways, and can be described, accordingly, as shy, selfish, lively, and so on. We each have a set of these patterns, and this set makes up our personality.
Generally speaking, personality doesn’t change very much, but it does develop as we go through different experiences in life, and as our circumstances change. We mature with time, and our thinking, feelings and behaviour all change depending on our circumstances. We are usually flexible enough to learn from past experiences and to change our behaviour to cope with life more effectively.
However, if you have a personality disorder, you are likely to find this more difficult. Your patterns of thinking, feeling and behaving are more difficult to change and you will have a more limited range of emotions, attitudes and behaviours with which to cope with everyday life. This can lead to distress for you or for other people. If you have a personality disorder, you may find that your beliefs and attitudes are different from most other people’s. They may find your behaviour unusual, unexpected and may find it difficult to spend time with you. This, of course, can make you feel very hurt and insecure; you may end up avoiding the company of others.
I always felt different from others and had no sense of belonging anywhere. My life was always chaotic as were my feelings – never consistent or stable, but changeable and unpredictable. I felt an outcast of society, undeserving of anything and secretly yearned for a better way of life, but not knowing how to achieve it and lacking confidence that I could change.
The diagnosis applies if you have personality difficulties which affect all aspects of your life, all the time, and make life difficult for you and for those around you. The diagnosis does not include personality changes caused by a life event such as a traumatic incident, or physical injury.
Personality disorders usually become noticeable in adolescence or early adulthood, but sometimes start in childhood. They can make it difficult for you to start and keep friendships or other relationships, and you may find it hard to work effectively with others. You may find other people very scary, and feel very alienated and alone.
However, with the right help you can learn to understand other people better, and cope better with social situations and relationships with other people. Working in groups of people with similar problems can be very helpful too (see ‘Therapeutic communities’ and ‘Group Therapy’ below).
What are the different types of personality disorder?
Personality disorder can show itself in different ways. Psychiatrists in the UK tend to use a system which identifies 10 different types of personality disorder, which can be grouped into three categories:
• Suspicious • Emotional and impulsive • Anxious
paranoid borderline avoidant
schizoid histrionic dependent
schizotypal narcissistic obsessive compulsive
antisocial
Avoidant and dependent personality disorder are very similar, as are schizoid and schizotypal, and histrionic and narcissistic personality disorders.
One person may meet the criteria for several different disorders, while a wide range of people may fit different criteria for the same disorder, despite having very different personalities.
Paranoid personality disorder
You are likely to feel very wary of others, imagining they have hidden motives, will use you, or take advantage of you, if you don’t stay vigilant. As a result, you will find it very difficult to trust other people. You will be suspicious and always on your guard, even with your friends, and you may feel that it’s not safe to confide in them. You may watch others closely, looking for signs of betrayal or hostility and you will read threats and menace – which others don’t see – into everyday situations. Others may complain that you are far too mistrustful.
Schizoid personality disorder
Having a schizoid personality disorder means that you aren’t really interested in forming close relationships with other people. You feel that relationships interfere with your freedom and tend to cause problems. You prefer to be solitary and inward looking, and choose to live your life without interference from others. Other people will see you as a loner. Few things in life give you pleasure, and you may have little interest in sex or intimacy.
Schizotypal personality disorder
Making close relationships will be extremely difficult for you. People may describe you as eccentric, and you will find that you think differently to others. You might believe that you can read minds or that you have special powers, and you may feel anxious and tense with others who do not share these beliefs.
Borderline personality disorder (BPD)
BPD may cause a number of problems in different areas of your life. You may feel that you don’t have a strong sense of who you really are, and others may describe you as very changeable. You will suffer from mood swings, switching from one intense emotion to another very quickly, often with angry outbursts, and you may have brief psychotic episodes when you hear voices or see things that others can’t. You may end up doing things on impulse, which you later regret. You may have episodes of harming yourself, and think about taking your own life. You will probably also have a history of stormy or broken relationships, and you will have a tendency to cling on to very damaging relationships, because you are terrified of being alone. (Also see Mind’s booklet, Understanding borderline personality disorder.)
Histrionic personality disorder
Being ignored is probably very uncomfortable for you, and you feel much more at ease as the ‘life and soul of the party’. But you may also feel that you have to entertain people and that you are dependent on their approval. You may flirt or behave provocatively to ensure that you remain the centre of attention, or find that other people influence you too easily. You may earn a reputation for being dramatic and overemotional. Because you love excitement and don’t tolerate boredom, you may behave recklessly or impulsively at times.
Narcissistic personality disorder
You may believe that there are special reasons that make you different, better or more deserving than others, but because your self-esteem is rather fragile, you rely on others to recognise your worth and your needs. However, other people often ignore your special needs and don’t give you what you feel you deserve, so that you then feel upset, and resent other people’s successes. Because of this, you put your own needs above other people’s, and demand they do too. People are likely to see you as selfish and ‘above yourself’.
Antisocial personality disorder (ASPD)
This is closely linked with adult criminal behaviour, so if you are diagnosed with ASPD you are likely to have a criminal record. You may also be a heavy drinker or a drug-user. You are very easily bored and you may find it difficult to hold down a job for long or stay in a long-term relationship. You will tend to act impulsively and recklessly, often without considering the consequences for yourself or for other people. You may do things – even though they may hurt people – to get what you want, putting your needs above theirs. You believe that only the strongest survive and that you must do whatever it takes to lead a successful life, because if you don’t grab opportunities, others will. You may be regarded as being selfish and hard. You will have had a diagnosis of conduct disorder before the age of 15.
This diagnosis includes ‘psychopathy’. This term is no longer used in the Mental Health Act, but a ‘psychopathy checklist’ questionnaire may be used in your assessment.
Avoidant (or anxious) personality disorder
Feeling inadequate or inferior to other people, and avoiding work or other social activities, is one sign of avoidant personality disorder. You expect disapproval and criticism, and you worry constantly about being ‘found out’ and rejected. You may be particularly worried about being ridiculed or shamed by others, so you avoid social relationships, friendships and intimacy. However, you feel lonely and isolated, and long to have the very relationships you avoid. It’s hard for others to understand the extent of your worries and not to believe you’re exaggerating your fear of ordinary social situations. They will see you as a loner.
Dependent personality disorder
You are likely to feel needy, weak and unable to make decisions or function properly without help or support. You allow others to assume responsibility for many areas of your life, finding it hard to say when you disagree with them because you fear losing their support. You could find yourself agreeing to things you feel are wrong, and put up with other people’s unreasonable behaviour to avoid being alone. Your self-confidence will be low, and you see other people as being much more capable than you are. Others may describe you as much too submissive and passive.
Obsessive-compulsive personality disorder (OCPD)
If you are very concerned to keep everything in order and under control this can be a sign of OCPD. You are likely to set unrealistically high standards for yourself and others, and you generally think yours is the best way of making things happen, so you end up feeling responsible for everything. You worry when you or others make mistakes, and expect catastrophes if things aren’t perfect.
OCPD is separate from obsessive compulsive disorder (OCD), which describes a form of behaviour rather than a type of personality.
What causes a personality disorder?
There is a great deal of research about personality disorders suggesting that a number of different interacting factors are involved.
Genetics and inheritance
Some elements of our personality are inherited. People are born with different temperaments; for example, babies vary in how sociable they are, in the intensity of their reactions, and in the length of their attention span. Some experts believe that inheritance may play a relatively big part in the development of OCPD and ASPD (see above), and that there may also be a genetic link between personality disorders and certain other mental health problems; for example, schizophrenia or manic depression.
Trauma
Repeated childhood traumas may lead to personality disorder. This is not to say that everyone who experiences a traumatic situation will develop these problems, just that it might leave someone more vulnerable. It’s been suggested that early and severe trauma, in particular, can cause personality difficulties. However, the way you and others around you reacted and dealt with it, and the support and care you received, will have made a lot of difference.
Family circumstances
There is some evidence to suggest that family circumstances can make you vulnerable to personality disorder. ASPD (see above) has been linked to antisocial behaviour in childhood, which could be the result of high levels of stress and family problems. These might include your parents not giving you enough warmth, intimacy, consistency or appropriate discipline and supervision. Your parents having ASPD or abusing drugs or alcohol may also be factors.
Experiences like these can make you vulnerable to personality disorder. In particular, many people diagnosed with BPD (see p. 6) report having been neglected, or physically or sexually abused as children. (See ’Useful contacts’ for more information.)
There is no doubt that personality disorder is, in part, a creation of the society we live in and the way we live in it.
– Emergence
Why is the diagnosis so controversial?
You can feel labelled and insulted
The term ‘personality disorder’ can sound very judgemental. Your personality is the core of your self, and to be told it is ‘disordered’ is very upsetting and undermining. Many of these diagnostic labels have been used in a way that stigmatises people. Labelling people as ‘dependent’ and ‘inadequate’ can be insulting and hurtful.
Diagnoses of mental health problems feel personal in a way that physical health problems don’t. And no diagnosis feels more personal than that of a personality disorder.
– Clare Allan, The Guardian
It can be mistakenly diagnosed
Many survivors of domestic violence or child abuse have been mistakenly diagnosed with a personality disorder because they developed persistent and wide-ranging post-traumatic symptoms, which were misread as part of their basic personality.
It is sometimes associated with crime
It is suggested that about 10 per cent of the general population have a personality disorder, and most of these people have not committed any crime. However, at least 50 per cent of criminals have a diagnosis of personality disorder, with a high proportion of those having ASPD. This is explained by the fact that criminal behaviour is one of the criteria for the diagnosis of ASPD (see above).
Are people with a personality disorder dangerous?
Despite the negative stories that often appear in the press, most people diagnosed with a personality disorder are not violent. If violence does occur, it tends to involve people diagnosed with ASPD. If you have a personality disorder, especially a borderline or paranoid personality disorder (see above), you are much more likely to harm yourself than others. (See Understanding self-harm and How to cope with suicidal feelings.)
People who have a diagnosis of a personality disorder and are also considered to pose a serious risk of harm to others or have committed a violent crime may be described as having ‘dangerous and severe personality disorder’. This is not a clinical diagnosis, but a term introduced by a government consultation paper in 1999. Such people were identified as needing to be detained for treatment under the Mental Health Act 1983 (as amended in 2007), in spite of the fact that no successful treatment for dangerousness existed. Various treatment programmes have been put in place, and more are being developed.
What treatments are available?
For a long time it has been widely thought that personality disorders are difficult to treat because they involve such deeply rooted patterns of thoughts, feelings and ways of relating to others. The type of treatment you are offered, and its success, may depend on where you are (at home, in hospital or in prison) and on what is available locally.
However, since 2003, the Government has put in place programmes to improve services for people with personality disorders, and there is now a new national training programme for staff working with people with all types of personality disorders – the Knowledge and Understanding Framework (KUF) (visit www.emergenceplus.org.uk for more details).
The National Institute for Health and Clinical Excellence (NICE) (see ‘Useful contacts’) has also produced guidelines on the treatment of BPD and ASPD. If you have other conditions as well as a personality disorder, you should be offered treatment for these. This includes help with problems with misuse of alcohol or street drugs.
Personality disorders often improve as you get older, suggesting that as you gain life experience and mature you learn better ways of relating to others, gain better understanding of your responses and reactions to people and events, and learn to manage things better. Successful treatments aim to help you to make this happen by focussing on the way you think and behave, how to control your emotions, developing successful relationships and getting more out of life.
Treatment plans need to include group and individual therapies; encouragement for you to continue with the programme; education; and planning for crisis. You may receive treatment as an out-patient in a hospital or a day centre, or as an in-patient.
The most important factor in treatment is the relationship you form with the professionals who are helping you, whether they are a social worker, psychiatric nurse, therapist or psychiatrist. Having someone you trust, who will give you time, listen to you and believe in you, is crucial for your progress.
It was only when I met some dedicated professionals who were willing to go that extra mile, did I then start to change and believe in myself. I was able to begin therapy and develop a good trusting relationship which has been consistent and secure…
Therapeutic communities
Whichever personality disorder you are diagnosed with, you are likely to have difficulties with relationships with other people. Living in a therapeutic community for a number of months can be very helpful, and can be seen as a continuous form of group therapy. The emphasis is on working together, democratically, so that staff and residents share responsibility for tasks and decisions. People are encouraged to express their feelings about one another’s behaviour in group discussions. This inevitably means having to face up to the impact your attitudes and behaviour have on others.
Although traditionally therapeutic communities have been residential, non-residential communities have been developed in recent years. This may involve a service-user-led network which uses web-based messaging as well as face-to-face meetings. There are also some therapeutic communities within the prison system.
Communities vary, and while in some there may be no individual therapy, in others there may be a mixture of whole group meetings, small groups and one-to-one sessions with a member of staff. There is often no medication involved. You will benefit most if you are able to accept your own contribution to your problems and your ability to change. See the Association of Therapeutic Communities below.
Arts therapies
Art, music and dance therapies may help you to express how you are feeling, especially if you are having difficulty putting things into words. If you are someone who finds social situations very difficult, meeting for a session of art or music, where you can express yourself without words, in a group, can be an excellent way to begin to get used to trusting others and sharing experiences. Drama therapy may help you to say things that are normally difficult to express (see Mind’s booklet Making sense of arts therapies).
… many forms of personality disorder are very receptive to appropriate and thoughtful treatments. Participating in creative and arts-based social activities can help people to stay engaged with the wider world whilst lessening the impact of their social anxieties.
– Emergence
Talking treatments
Therapies designed specifically for personality disorders have been shown to be helpful, though much of the research, so far, has focused on treatment for borderline personality disorder (BPD) and milder forms of personality disorder. A recent paper showed evidence for the success of out-patient and day hospital psychotherapy for the ‘emotional and impulsive’ group of personality disorders (see above).
There are certain keys to the success of talking treatments. If you place the responsibility for your difficulties on others and on outside circumstances, you are unlikely to benefit. You are more likely to benefit from treatment if you can:
think about and monitor your own thoughts, feelings and behaviour
be honest about yourself, your problems and imperfections
accept responsibility for solving your problems, even if you did not cause them
be open to change and stay motivated.
See Mind’s booklet Understanding talking treatments.
Dialectical behaviour therapy (DBT)
DBT offers group therapy alongside individual treatment and can be very effective, especially with BPD. DBT teaches new skills to help you manage emotions, such as distress, and improve the way you interact with others. It helps change the behaviour that causes you most problems so you can deal better with day-to-day crises. (See Mind’s online booklet Making sense of DBT.)
Cognitive behaviour therapy (CBT)
CBT has been especially helpful for people with dependent and avoidant personality disorders. It can help you examine your usual pattern of thoughts and attitudes and allow you to challenge ideas and beliefs that cause you problems. For example, if you are too dependent, therapy could focus on your belief that you are so helpless and incompetent you need someone else to rely on. If you have OCPD, therapy might help you explore your feeling that you must not, under any circumstances, make any mistakes. (See Mind’s booklet Making sense of CBT.)
Psychodynamic therapy
This focuses on the relationship between client and therapist, and can be useful with BPD, in particular. It can help you manage your relationships with other people and improve the way you feel about yourself.
Mentalization
This form of treatment focuses on developing your understanding of yourself and how others feel.
Group therapy
Group therapy can be helpful for anyone who prefers to avoid social situations, or who usually depends too much on another person. The groups may have very practical aims, with the emphasis on practising social skills and assertiveness training. If you tend to form intense, ‘special’, one-to-one relationships, a group can let you try out different relationships and broaden your range of attachments to other people.
Group therapy may include social problem-solving therapy which aims specifically to boost your social confidence and help you to reduce impulsive behaviour by teaching you to stop and think and plan your actions.
Medication
There are no drugs specifically for personality disorder, but doctors may prescribe them to treat additional problems, such as irritability or depression. It may take some time to find a drug that works for you, and often medication may be most effective when combined with a talking treatment.
Advocacy
In the past, people diagnosed with a personality disorder were sometimes not offered support services, and you may still find it difficult to get the help you need. Finding an advocate – someone who can speak for you – can be very useful. There are a number of organisations that can offer advice about this
Bipolar disorder
or bipolar affective disorder, historically known as manic–depressive disorder, is a psychiatric diagnosis that describes a category of mood disorders defined by the presence of one or more episodes of abnormally elevated energy levels, cognition, and mood with or without one or more depressive episodes. The elevated moods are clinically referred to as mania or, if milder, hypomania. Individuals who experience manic episodes also commonly experience depressive episodes, or symptoms, or a mixed state in which features of both mania and depression are present at the same time.[1] These events are usually separated by periods of "normal" mood; but, in some individuals, depression and mania may rapidly alternate, which is known as rapid cycling. Severe manic episodes can sometimes lead to such psychotic symptoms as delusions and hallucinations. The disorder has been subdivided into bipolar I, bipolar II, cyclothymia, and other types, based on the nature and severity of mood episodes experienced; the range is often described as the bipolar spectrum.
Schizophrenia
Schizophrenia (/ˌskɪtsɵˈfrɛniə/ or /ˌskɪtsɵˈfriːniə/) is a mental disorder characterized by a breakdown of thought processes and by poor emotional responsiveness.[1] It most commonly manifests itself as auditory hallucinations, paranoid or bizarre delusions, or disorganized speech and thinking, and it is accompanied by significant social or occupational dysfunction. The onset of symptoms typically occurs in young adulthood, with a global lifetime prevalence of about 0.3–0.7%.[2] Diagnosis is based on observed behavior and the patient's reported experiences.
Dementia
taken from Latin, originally meaning "madness", from de- "without" + ment, the root of mens "mind") is a serious loss of global cognitive ability in a previously unimpaired person, beyond what might be expected from normal aging. It may be static, the result of a unique global brain injury, or progressive, resulting in long-term decline due to damage or disease in the body. Although dementia is far more common in the geriatric population, it can occur before the age of 65, in which case it is termed "early onset dementia".[1]. A recent survey done by Harvard University School of Public Health and the Alzheimer's Europe consortium revealed that the second leading health concern (after cancer) among adults is Dementia.[2]
Dementia is not a single disease, but rather a non-specific illness syndrome (i.e., set of signs and symptoms) in which affected areas of cognition may be memory, attention, language, and problem solving. It is normally required to be present for at least 6 months to be diagnosed;[3] cognitive dysfunction that has been seen only over shorter times, in particular less than weeks, must be termed delirium. In all types of general cognitive dysfunction, higher mental functions are affected first in the process
Hysteria
This article is about the state of mind. For other uses, see Hysteria (disambiguation).
Women under hysteria.Hysteria, in its colloquial use, describes unmanageable emotional excesses. People who are "hysterical" often lose self-control due to an overwhelming fear that may be caused by multiple events in one's past[citation needed] that involved some sort of severe conflict; the fear can be centered on a body part, or, most commonly, on an imagined problem with that body part. Disease is a common complaint; see also Body dysmorphic disorder and Hypochondriasis. Generally, modern medical professionals have given up the use of "hysteria" as a diagnostic category, replacing it with more precisely defined categories such as somatization disorder. In 1980, the American Psychiatric Association officially changed the diagnosis of "hysterical neurosis, conversion type" to "conversion disorder".
